Dorien Draps 5 etappes, 110 km, 7 beklimmingen en ontelbare variatie in landschap. In juni 2022 opende de National Park Trail doorheen het Nationaal Park Hoge Kempen (NPHK) voor het grote publiek. Het nieuwe Limburgse magazine Gast vroeg me om etappe 3 te testen. In 23 kilometer wandelde ik van de toegangspoort in Maasmechelen naar het centrum van Opoeteren. Alleen. Met mezelf, mijn gedachten en de natuur.
Het is bloedheet wanneer ik mijn wagen parkeer bij het Terhills Hotel op de Zetellaan in Maasmechelen. De thermometer tikt nét geen 32 graden aan. Vol goede moed wissel ik mijn sneakers in voor wandelschoenen, smeer ik nog wat zonnecrème op mijn gezicht en check ik mijn watervoorraad. Met de handige GPX van de route in de aanslag navigeer ik naar het startpunt. Het symbool van het NPHK staat te pronken op het eerste wandelpaaltje. De pootafdruk zal de komende 23 kilometer mijn wandelcompagnon zijn.
De klim waard
Over verharde paden wandel ik naar het eerste uitkijkpunt van de dag. Van op de lange terril van de voormalige steenkoolmijn van Eisden heb ik een fenomenaal zicht op het park en Maasmechelen. Het pad zakt terug af en leidt me rond de waterplas. Op een ministrandje in de schaduw plof ik neer om te genieten van het kabbelende water. Even afkoelen, want net zoals het kwik beginnen hierna ook de hoogtemeters te stijgen. De tweelingterill trakteert me opnieuw op een panoramisch uitzicht. Samen met een verdwaalde vlinder die zich op mijn rugzak genesteld heeft, neem ik het allemaal in me op.
Ultieme rust
Er volgt een welgekomen afdaling en na enkele kilometers verandert de omgeving van de Terhills in het Dilserbos en het bosreservaat van de Platte Lindenberg. De rust overvalt me. Kilometers lang wandel ik over brede en smalle bospaadjes. Groener dan groen en stiller dan stil. Ik kom geen enkele andere wandelaar tegen en toch voel ik me nooit alleen. Het aanmoedigende gekwetter van de vele vogeltjes zit daar sowieso voor iets tussen. Langs het pad staat hier en daar bankjes die me verzekeren dat ik bij hen goed zit. Ik geloof ze graag.
De paden door de bosgebieden zijn redelijk monotoon maar gaan toch niet vervelen. Af en toe ligt er een highlight verstopt achter de bocht: een vogelkijkhut, de Kapel van de Weerstand, natuurgebied Bergerven, het Warredal en de Bosbeekvallei. Met een podcast in de oren wandel ik richting de eindmeet. De kerk van Opoeteren staat me fier op te wachten. De stilte van de voorbije uren heeft me deugd gedaan. Ik neem mijn drinkfles uit mijn rugzak en laat de laatste druppels in mijn mond vallen. Tijd om naar huis te gaan.
De National Park trail: praktisch
Omdat de trail door een nationaal park loopt, is er weinig tot geen openbaar vervoer in de omgeving. Je gaat best te voet of met lokale taxidiensten van- en naar de eindpunten. Ook de logementen tussen de etappes zijn beperkt. Om het wandelen van trail zo makkelijk mogelijk te maken, heeft de organisatie hier een overzicht geplaatst van de meest gestelde vragen en antwoorden. Op deze interactieve kaart staan dan weer de overnachtingsmogelijkheden aangegeven. Wildkamperen is helaas verboden in België. Gelukkig zijn er gastvrije Limburgers die met plezier hun tuin openstellen voor jouw tent. Op Campspace of Welcome to my garden vind je ongetwijfeld een gezellig stukje tuin.
Mag er wat luxe zijn? Dan zijn de trail arrangementen iets voor jou. Je krijgt dan:
- Vier overnachtingen met ontbijt in een gezellige B&B
- Dagelijks lunchpakket
- Vervoer van en naar de start/eindplekken
- Wandelkaart
- GPX-files
- Tips voor diner (ook mogelijk in de B&B)
Hoedje af voor het NPHK-team. Ze halen het onderste uit de kast om het de wandelaar zo gemakkelijk mogelijk te maken en dat doen ze zonder de natuur uit het oog te verliezen. We mogen dan ook superfier zijn op dit stukje natuurpracht. Het is naast de Hoge Venen de enige plek in België waar je nog echt verloren kan lopen. Mooi in de zomer, maar zeker ook in de herfst. Dus inplannen maar, die trail.
